ارزیابی آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) از وضعیت معیشت در نقاط دور‌دست افغانستان نشان می‌دهد که ممنوعیت کار زنان در ادارات غیردولتی و سازمان‌های بین‌المللی، به‌‌شدت بر زندگی زنان روستایی و زنان و خانواده‌های بی‌سرپناه در داخل افغانستان تاثیر گذاشته است. این زنان در پروژه‌های حمایتی سازمان ملل و دیگر سازمان‌های امدادرسان، برای کار‌های مختلفی آموزش دیده‌اند تا زمینه تامین معیشت برای خانواده‌هایشان را فراهم کنند.
شماری از این زنان که در نقاط دور‌دست و در ۸۰ منطقه‌ای که آژانس پناهندگان سازمان ملل در افغانستان برای آوارگان داخلی تدارک دیده است زندگی می‌کنند، در گزارش آژانس از نگرانی و ناامیدی در‌مورد آینده مالی و نبود امکانات معیشتی صحبت کرده‌اند. آنان که اغلب تنها نان‌آور خانواده‌اند، نگران‌اند که اگر ممنوعیت کار زنان ادامه یابد، به‌زودی بیکار می‌شوند.
به گزارش آژانس پناهندگان سازمان ملل، این زنان دوره‌های آموزش خیاطی و برخی حرفه‌های دیگر را در پروژه‌های تامین معیشت این سازمان و دیگر سازمان‌های امدادرسان فرا‌گرفته‌اند. این آموزش‌ها را مربیان زن به آنان ارائه کرده‌اند و پس از تکمیل دوره آموزشی، امکانات لازم برای کار کردن را به آنان داده‌اند تا بتوانند از خانواده‌شان حمایت مالی کنند.
اکنون با صدور فرمان طالبان مبنی بر ممنوعیت کار زنان در ادارات غیر دولتی، زنانی که در نقش مربی و امدادرسان در این سازمان‌ها کار می‌کردند، اجازه ندارند به کارشان ادامه دهند. زینب، یکی از زنانی که پس از مرگ شوهرش به‌عنوان مربی خیاطی در یکی از این سازمان‌ها کار می‌کرد، گفت که اکنون از کارش منع شده است. او با ابراز نگرانی از آینده زنان شاغل و زنانی که در پروژه‌های توانمندسازی فعالیت می‌کنند، گفت: «من واقعا از تاثیر این ممنوعیت برای کل جامعه می‌ترسم. اگر شغل ندارید، پول ندارید و هیچ حمایتی برای خانواده‌تان وجود ندارد، آینده فرزندانتان چه خواهد شد؟»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
از سوی دیگر، زنانی که به‌دلایل اجتماعی و سنتی، از تحصیل نیز باز مانده‌اند و تنها انجام چنین حرفه‌هایی وسیله تامین معیشت‌شان است، اکنون از اعمال محدودیت‌های شدید طالبان شاکی‌اند. این زنان می‌گویند با دستورهای محدود‌کننده طالبان، نه‌تنها امکان فعالیت در پروژه‌های امدادی را ندارند، بلکه شرایط کار برای زنانی که در خانه کار می‌کنند و تولیداتشان را در بازار می‌فروشند نیز دشوار شده است.
صنم، بانوی جوانی که تنها نان‌آور خانواده است و با خیاطی کردن زندگی‌اش را تامین می‌کند، در گزارش آژانس پناهندگان سازمان ملل گفته است که علاوه بر متوقف شدن پروژه‌ها، محدودیت‌های طالبان برای زنان نیز افزایش یافته است. او تصریح کرد: ««رفتن به بازار سخت است. من الان نمی توانم هر روز به بازار بروم و همچنین به یک محرم (مرد که از بستگان خانواده است) نیاز دارم. این بدان معنا است که خرید مواد برای کار سخت شده و فروش محصولات، از آن هم سخت‌تر شده است.»
پروژه‌های سازمان‌های مختلف که در زمینه تامین معیشت، آموزش و توانمندسازی زنان کار می‌کنند، از معدود راه‌های سهم گرفتن زنان در اقتصاد خانواده‌هایی است که بر‌اثر جنگ، آسیب‌های طبیعی، یا مهاجرت‌ها آواره شده‌اند. علاوه بر این، این پروژه‌ها به برخی از خانواده‌های کوچی در زمینه آموزش و توانمندسازی زنان کمک می‌کنند.
ممنوعیت کار زنان در ادارات غیردولتی و سازمان‌های بین‌المللی، به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های سازمان‌های امدادرسان در افغانستان بدل شده است. شورای امنیت سازمان ملل متحد در نشست ۱۳ ژانویه ۲۰۲۳، از طالبان خواست تا این ممنوعیت‌ها را فورا لغو کنند. این سازمان با فرستادن یک هیئت بلند‌پایه به کابل، تلاش می‌کند این ممنوعیت‌ها را لغو کند. اما طالبان مدعی‌اند که این تصمیم بر اساس اصول شرعی و اسلامی گرفته شده است.
